მიწისას მოიუბნებს ეს წიგნი და არა ცისას. მიწიერთა შვებადშთენილიყოს იგი. სამძიმო და შემაძრწუნებელია აქ ნასიტყვი. დიდიმოცნების მაძებნიერთა ღვაწლისმძლეობის საწყაულად შეიდვას იგი,რომელ არს აღნაქუსი მზარავი საგრობისა.
უცნობელი ძველი ღმერთების ენითაა გადმოცემული საამწიგნოდ ზმული. ამა ღმერთებმა ოდენ ენა დატოვეს თავის ნაკვალევად. ენაენიგმა და ენა ენერგემა, უსახელო ღმერთების ქარაგმა, ენა თავადღმერთი. მისით მოიმცნობენ ურთიერთში ზეციერნი დაქვესკნელიერნი. ესე ენა ენამი ენდეს მყოვარ ჟამ, მისით განისიტყვოსმოაქამდე უსიტყველი.
ენაო ფესვუცნობო, შენს შესხმად ყოფილიყოს ღამეულ ჟამს ესეგანწიგნებული. ოფაზი ქართულით ვაქართულე და ვააზატე უყიერისაცნავ-სავარამონი. მოსაფონად ექმნეს იგი ამ ენის კაცთადმი მომღებუცნობელ ღმერთებს, რომელნიც იმარხავენ მის დაფარულს.
სევდის სპეკალით მოვთვალავ ამა აღნაქუსს. ვთქვა პორფირენი და ალშეღებული ებანითა ვუებნო ცნობის ვარამს. განვაყმენ შრტოხმელიერი და ვხენ სიჩჩოება სულისა, სიორძილი რიტორებისა. ხეახოვანი, კენარ-ვარჯოვანი, ჟამთა დამკრები, ცის საქანელს რქენდესდა იყოს იგი შემტყობარად შემმეცნეთათვის.
Комментариев нет:
Отправить комментарий